movie scene

Je hoort het wel eens gezegd worden bij de uitloop na een filmvoorstelling: ik vond het boek beter dan de film. In het geval van Looking for Cherry Blossoms is het de titel die beter is.

Midas
Voor ieder wat wils is het ongeschreven motto van het International Film Festival Rotterdam. Looking for Cherry Blossoms is hier een schrijnend voorbeeld van. Net zoals er mensen zijn die hun ontbijt dagelijks beginnen met zure haring, zullen er ook mensen zijn die Looking for Cherry Blossoms fantastisch vinden. Regisseur Joe Odagiri (koning Midas in Japan en daar alom in de schijnwerpers) was afgelopen donderdag tijdens de screening aanwezig en legde uit dat de film eigenlijk niet bedoeld was voor vertoning op bioscoopdoek. Sterker nog, meende hij, was deze film eigenlijk voor geen enkel formaat en soort scherm geschikt. Zelfkennis heeft Odagiri dan ook zeker.

Taxi
Hoofdpersoon Tsuyoshi heeft een grootvader liggen in het ziekenhuis. De demente man krijgt ansichtkaarten opgestuurd met daarop kersenbomen in bloei, maar zonder afzender. Tsuyoshi besluit de afgebeelde kersenbomen op te gaan zoeken om er zo achter te komen wie deze kaarten verstuurd. Nog maar net begonnen met zijn zoektocht, komt hij een niet te peilen taxichauffeur tegen die aanbiedt hem naar de kersenbomen toe te rijden, gratis. Een vreemde rit is het gevolg, die nog vreemder wordt wanneer ze een bokser aanrijden die zich bij het duo aansluit. Het trio reist verder. Ze vermaken zich prima met het vertellen van verhalen, het zingen van rocknummers en persoonlijke openbaringen. Niet langer draait het meer om de kersenbomen in bloei, maar om de tocht ernaar toe.

Flauw
De film is een roadmovie die alle genres doorbreekt (het handelsmerk van productiehuis StyleJam die deze film produceerde). Het is lastig te bepalen wat de film probeert te zijn en daarmee te bereiken. De karakters zijn onbegrijpelijk en door het individuele acteerwerk staan zij los van elkaar. Het verhaal is verwaarloosbaar en de zogenaamde humor is van zo een laag flauw niveau dat enkel plaatsvervangende schaamte je doet lachen. Nu kan dit allemaal met voorbedachten rade zo in elkaar zijn gezet (zoals David Lynch de kijker bewust probeert te vervreemden van zijn films), maar dat betekent nog niet dat deze film automatisch onze waardering verdient. Looking for Cherry Blossoms duurt gelukkig maar een uur, maar zelfs dit voelt nog lang aan. Er waren wel mensen die moesten lachen en zich blijkbaar amuseerden, maar de groep die vroegtijdig de zaal verliet was vele malen groter. Wellicht ontgaan de intenties van de filmmaker mij en mis ik de diepere betekenis, maar naar mijn idee is Looking For Cherry Blossoms een mislukt project, wat beter was afgeweest als enkel titel.

Film:

Lees ook onze andere IFFR recensies.

Foto's: International Film Festival Rotterdam