movie scene

Thaise Tiger kandidaat over de maakbaarheid van herinneringen.

Thaise films hebben de afgelopen jaren voor een flinke vernieuwing in de wereldcinema gezorgd. Films van Weerasethakul (Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives en Syndromes and a Century) zijn wellicht de bekendste voorbeelden. Met een afwijkende vertelstructuur en eigenzinnige lyrische beelden weet Weerasethakul een unieke filmstijl te creëren. Ook op het IFFR waren de afgelopen jaren het Thaise Mundane History en Eternity in de Tiger competitie te zien. Ook deze films daagden traditionele vertelstructuren uit en zaten vol associatieve beeldenstromen. Is ook Nawapol Thamrongrattanarit’s 36 ook zo’n innovatieve Thaise film?


 
36 speelt zich grotendeels op één dag af waarop een vrouwelijke locatiescout en een mannelijke art director samen locaties bekijken.  Op deze dag maken ze veelvuldig foto’s. Zij van de locaties, hij ook van haar. Hij heeft liever niet dat zij foto’s van hem maakt. Het is het gebruik van foto’s als registratiemiddel, om letterlijk terug te halen hoe een plaats eruit ziet. Maar hoe zit het met die andere functie? Foto als herinnering, zoals we het medium ook zo vaak gebruiken? Zijn dit soort foto’s de enige manier hoe we de details van een dag kunnen onthouden?
 
De plotlijn lijkt op het eerste gezicht meer een simpele anecdote te zijn dan een volledig narratief. Toch weet regisseur Thamrongrattanarit met dit kleine gegeven veel te vertellen over zijn thema; de functie van het geheugen. Wat onthouden we daadwerkelijk van een dag? Hoe selectief is het geheugen? Zijn het niet eerder de foto’s die onze herinneringen vorm geven dan wat we daadwerkelijk herinneren? In het tijdperk van digitale camera’s en sociale media is dit een zeer relevant thema. Overal kunnen we foto’s maken en op het internet kunnen we gemakkelijk een beeld van onszelf creëren dat sterk afwijkt van ons dagelijks leven. Hoe maakbaar zijn herinneringen?


 
Zesendertig shots en een speelduur van slechts 68 minuten is alles wat Thamrongrattanarit nodig heeft voor zijn film. Een compacte digitale camera, een groepje non-professionals dat op één hand te tellen is. Shots die eruit zien als snapshots, maar wel zorgvuldig geensceneerd zijn. Dit zou nog wel eens de toekomst van de cinema kunnen gaan worden. Niet van alle cinema uiteraard, maar de komende jaren zullen we steeds meer van dit soort films gaan zien. De grens tussen webfilms, series op tv en bioscoop neemt de laatste jaren al sterk af. Ook de grens tussen filmprofessionals en -amateurs is al jaren sterk aan het vervagen sinds de opkomst van digitaal. Films als 36 dragen bij aan die verandering en oefenen sterk hun invloed uit op het medium.
 
Conclusie
36 is een knap gemaakte film over de maakbaarheid van herinneringen. Het is een compacte, innovatieve film die ondanks zijn rigide structuur weet te verrassen. De film heeft niet de spanning van Mundane History of de betovering van Eternity maar is wel een bijzondere film van een jonge talentvolle filmmaker uit Thailand.