movie scene

Het laatste filmnieuws bekijk je natuurlijk op MovieScene!

Recensies » Filmfestivals

19-02-2009
Geplaatst door Steven Kraan

IFFR 2009: Lucky Number Seven

Het International Film Festival Rotterdam biedt de bezoeker de kans de meest prachtige films als eerste te zien, maar regelmatig ook als enige. Lang niet alle vertoonde films vinden een Nederlandse distributeur. Zeer spijtig. Zeven films die vooralsnog niet te zien zullen zijn in de Nederlandse bioscopen.

J.C.V.D.
jcvd The Muscles from Brussels, oftewel Jean-Claude van Damme (en eigenlijk gewoon Jean-Claude Van Varenberg), maakte furore met stevige knok- en actiefilms zoals Bloodsport, Kickboxer en Universal Soldier. Maar waar actiehelden van weleer pogen een krampachtige comeback te maken (zoals Sylvester Stallone in Rambo 4 en Die Hard 4.0 met daarin Bruce Willis), speelt Jean-Claude een acteur die zijn roem voorbij is. J.C.V.D. is een scherpe satire vol zelfspot met een verrassend plot en een prachtig ploeterende van Damme in de hoofdrol. Hij moet zowel voor miezerige rolletjes vechten, als voor het voogdij over zijn dochter. Rauwgekleurde beelden maken van van Damme een oude man die enkel sympathie kan kweken. J.C.V.D. is een aanrader die je alleen al vanwege de indrukwekkende openingsscène moet gaan zien, fan of niet.

Film:

Genre: Drama, Actie, Satire
Regie: Mabrouk El Mechri
Cast: Jean-Claude Van Damme, François Damiens, Zinedine Soualem, e.a.

California Company Town
Met een 8 mm camera, bezocht Lee Anne Schmitt gedurende een periode van vijf jaar verscheidene 'company towns' in Californië, USA. Steden die niet enkel hun ontstaan hebben te danken aan de komst van een fabriek of industrie, maar ook hun instandhouding. Een ecosysteem waarbij een zekere dictoriale symbiose heerst. Zolang je een baan hebt, je kinderen het goed doen op school en je als bewoner geen gekke dingen doet is het goed toeven in deze steden. Echter, bij afwijking van de regels kan alles je ontnomen worden en wordt je de stad uitgezet. Niet dat je dit uit de film kunt halen.

Schmitt koos er bewust voor enkel te registreren, waarbij de focus ligt op de huizen en het landschap van deze fabriekssteden. Getuigenissen en herinneringen van (oud)bewoners vond zij niet interessant, omdat ze de gehele historie van deze steden wilde vastleggen (een historie langer dan een mensenleven). Een gemiste kans. Prachtige opnames van Schmitt worden afgewisseld met haast propaganda-achtig oud filmmateriaal wat ter promotie was van het Amerikaanse landschap. Met Schmitts filmmateriaal had zoveel meer mee gedaan kunnen worden, maar nu fungeert het slechts als een oppervlakkige registratie. Dan is de Nederlandse documentaire Celebration van Helena Muskens en Quirine Racké, over een stad in handen van Disney ,vele malen interessanter. Desalniettemin biedt California Company Town de kijker prachtige beelden. Naar interessante achtergrondinformatie moet je na afloop zelf op zoek gaan.

Film:

Genre: Documentaire
Regie: Lee Anne Schmitt
Cast: n.v.t.

The Dark Harbour
Manzo Ishiguro, een eenzame visser, heeft er genoeg van om alleen te zijn. Wanneer er speciaal voor de lokale vissers een speeddate dag wordt georganiseerd met vrouwen uit de stad, grijpt Manzo zijn kans. Maar blijkbaar heeft hij al een vrouw en kind in de vorm van twee verstekelingen die in zijn huis rondscharrelen wanneer hij vissen is. Het bizarre lot wordt aangegrepen en met z'n drieen vormen ze al snel een gezinnetje. Een bitterzoet e en tragische film van regisseur Naito Takatsugu, die met zijn tweede film perfect de balans weet te behouden tussen zware melancholie en fijnzinnige humor. Uiteindelijk geen winnaar van een Tiger Award, maar The Dark Harbour is zeker een film die een groter publiek verdient dan enkel dat van afgelopen filmfestival.

Film:

Genre: Drama, Tragiekomedie
Regie: Naito Takatsugu
Cast: Kote Shinya, Miyamoto Yuko, Hirooka Kazuki, e.a.

Tony Manero
tony Het is een nare man, die Raúl. Dansen kan hij als de beste, maar het blijft een griezel. Alles moet wijken voor zijn danspassen afkomstig uit Saturday Night Fever. Het is 1978 en dictator Pinochet houdt flink huis in Chili. Raúl heeft echter belangrijkere dingen aan zijn hoofd, namelijk een Tony Manero imitatiewedstrijd op de nationale televisie. Zijn lokale dansschool bouwt hij stukje bij beetje om als discozaal. Zijn pak is tot de laatste knoop peikfijn in orde. Wanneer de lokale bioscoop na vele weken de programmering verandert en Saturday Night Fever verruilt met Grease, vermoord Raúl de operateur en neemt de filmrollen mee naar huis om te kunnen bestuderen. Het laat hem allemaal koud, zowel de politieke situatie in Chili als zijn eigen handelingen. Alles draait om de imitatiewedstrijd op tv en niemand kan en mag hem daarbij in de weg staan. Het emotieloos handelen van Raúl is als een kille metafoor voor het regime van Pinochet. Tony Manero is een film waarbij je je niet altijd even op je gemak voelt, maar is dit ongemak zeker de moeite waard.

Film:

Genre: drama
Regie: Pablo Larraín
Cast: Alfredo Castro, Amparo Noguera, Héctor Morales, e.a.

Jermal
jermal Je bent een jongen van twaalf jaar. Je moeder is overleden en je vader is een crimineel die zijn dagen slijt aan alcohol op een houten visstellage (een jermal). Samen met alle andere jongens daar moet je zwaar werk verrichten onder barre omstandigheden en het enige voordeel (dat je vader de baas is) blijkt een nadeel: je wordt niet erkend. Het overkomt het jongetje Jaya. De boefjes op sterk water. Hoewel Jermal een samenwerking van vier landen is waaronder Nederland, is het een Indonesische film. Net als het water waarin de jermal zich bevindt, kabbelt de film meestal rustig voort. Eigenlijk weinig op aan te merken, behalve dan op een aantal meer heftige scènes (bijvoorbeeld een woedeuitbarsting). Deze weten niet geheel te overtuigen in het acteerwerk. En ook het einde laat zich wel heel makkelijk raden. Kortom, Jermal is een fijne zondagmiddagfilm met een broodje knakworst op schoot.

Film:

Genre: Drama
Regie: Ravi L. Bharwani, Rayya Makarim
Cast: Didi Petet en Iqbal S. Manurung

Shultes
shultes Er worden mooie films in Rusland gemaakt, Shultes is daar één van. Shultes is naast de titel van de film, de naam van het hoofdpersonage. Een man van weinig woorden maar veel gestructureerde handelingen. TV kijken, rennen, zakkenrollen, zorgen voor zijn zieke moeder, de locatie is wereldstad Moskou. Alles aan data, hoe triviaal deze ook is, wordt door hem genoteerd in zijn notitieboekje. Alles. In tegenstelling tot het alsmaar opengeslagen notitieblokje, blijft hoofdpersoon Shultes gesloten. Zowel voor de mensen om hem heen, als voor de kijker. Dit maakt van hem een nog fascinerender persoon. Niet de spannende zakkenrol en dieventruuks doen je op het puntje van de stoel zitten, maar Shultes' persoonlijkheid. En wat is dat toch met dat notitieblokje. Memento voor gevorderden, is Shultes een film om lang van na te genieten.

Film:

Genre: Drama
Regie: Bakur Bakuradze
Cast: Gela Chitava, Ruslan Grebenkin, Cecile Plaige, e.a.

Floating in Memory
china Je bent jong, je hebt idealen en dromen, kortom je wil wat maken van je leven. Geen beter moment dan nu, met de Chinese economie die in constante lente lijkt te zijn en hevig bloeit. Hier heb je echter weinig aan wanneer je je broer financieel moet onderhouden nadat deze een ongeluk heeft gehad. Xiu woont als meisje zelfstandig in een aftands huisje en verdient haar geld door in een schoenenwinkel te werken. Qiang is als een woeste storm, en deze jongen weet dan ook grote impact te hebben op het leven van Xiu. Wat begint als puppyliefde, eindigt in prostitutie en uiteindelijk een baby. Qiang ontloopt zijn karma niet en Xiu lijkt met de baby een lot uit de loterij in handen te hebben (of niet...). Floating in Memory toont met een ontnuchterend heldere focus hoe jongeren in China zich staande houden. Er mag dan wel een economische stroomversnelling gaande zijn, nog lang niet iedereen merkt hier iets van. De digitale camerabeelden doen de film haast documentaire-achtig aanvoelen, maar kunnen niet verhelpen dat de film overkomt als vrijblijvend en afstandelijk. Xiu en Qiang krijgen tijdens de film maar weinig diepgang mee, waardoor er een grote emotionele klif blijft bestaan richting de kijker. Een mooi verhaal, maar het had meer kunnen zijn dan enkel mooi.